18 Şubat 2012 Cumartesi

Mezarlık Manzarası 1

"Bugün ölsen ne kaybedersin?" dediğimde önce boş/avar bir bakış yerleşti çoğunluğun koyulttuğu gözbebeklerine, içinde büyüyen sıkıntı "anlamsızlığa vur!" dedi sıkılgan/sersem bir sesle...Bu anda bütün peşpeşe noktalar 'I' harfine dönüştü ve anlam ise çoktan yükünü devirip uzanmıştı kalp duvarlarından birine...Bense bu bilinçli/narin sorumla yıllardır yüzleşiyor/dum,yalnız/dım ve biraz da uykum vardı.
"Saçmalama!" dedi."Ölüm o kadar basit mi?Geride bıraktıkların yaşıyor her zaman acıların en büyüğünü.Kork..." sesi titriyor/tökezliyordu.Bilinçaltı hızlandı,kontrol edilemez bir hal aldı.Kork/tu,sustu.
Hayatımın ölümden bahsederek yaşama sarılı geçmesinden ürktüm, sıradan/sıralı insanlar gibi. Yalnızdım/Kimseli!Kimsesizlikten korkmayı öğretmişti toplum bana,marjinallikten sakınmam için.Toplum başarılı olmuştu/Görünürde!Şimdilerde herkesten çok yalnız,herkes kadar kimseliydim.Ama toplumdan çok ayrıyım.Çünkü;
Asla ruhumu toplum gerekleri için satmadım!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder