Mezarlık Manzarası 4

Yardım bekleyecek zamanımız yoktu,küfür bile edemiyorduk.Bir kurşun tam yanımızda işlevsiz bir beynin içinde vızıl vızıldı.Ölüm bir  iki adım ötemizde bizden çok uzaktaydı.Kimse ne olduğunu,işlerin neden bizim kontrolümüzden çıktığını bilmiyordu.21 kız arkadaş,ayaklarımızın dibine doğru akan kırmızı bir sıvı ve ölüm...Oysa öyle sıradan bir Cuma gününe uykulu gözlerle başlamıştım.Bir iki küfür savurmuştum her zamanki gibi.Uyanmaya çalışmıştım,Samsa’yı ölümden kurtardığım soğuk yoğun bir kahve/ağzımdaki küfür yoğunluğunu azaltsın diye...Şimdiyse ölmeye çalışan sessiz bir vücut uzanıyordu tamda ayaklarımızın dibinde.Ve arkadaşımız sandığımız  o sessiz bıkkın adam artık usanmış bir halde elinde bir silah ve anlamsız ağız hareketleriyle ölünün başında duruyor ve bağırıyordu.Biz 21 kız arkadaş kendi kişisel şokumuzu yaşıyorduk.

“senin beynin hiç bir işe yaramıyormuş.” Dedi ölen kadının yüzünü avuçlayıp biri tamamen parçalanmış ve o boşluktan akan kanlı beyine bakarak.Korku filmelerinde izleyemediğimiz bir sahne şimdi hayat sahnesinde bize oynuyordu.Korkuyorduk.Ölüm yetkisi şimdi hiç güvenmediğimiz bir adamın elinde bize dönük konuşabilen bir silahtaydı.

Adam kafasını yukarı kaldırdı.Görevini tamamlayan bir insanın iç huzuru vardı yüzünde.Bu ifadeyi görmek hiçbir şeyin henüz bitmediğini gösterdi ama korkumu biraz azalttı.20 kız arkadaş çığlıklarla birbirine sarılmış halde bu olaydan zararsız çıkmayı amaçlıyordu geride kalan insanları önemsemeden.

Adam yukarı bakarak birşeyler fısıldadı dini bir ayin gibi/Korkunçtu.Kanlı elini havaya kaldırdı.Hemen ardından kalbinin üzerine koydu onu korumak istercesine...Onu bütün hırslardan,lanetlerden ve insanlardan korumuştu ama bir aptal yüzünden lekelenmişti kalbi...Silahını bize döndürdü konuşuyordu.

“Kalbimi herkesin bencilliklerine kapattım ama başaramadım” dedi.Dakikalar önce o kadını öldüren silahı şimdi kendine çevirmişti.Olaylar bitmemişti ve bizim için hiçbir zaman bitmeyecekti.Aynı silah sesi tertemiz bir yüreğe doğru vızıldadı.Adam yüzüstü yere düştü.20 kızlık tek vücut koşarak,ağlayarak ve bağırarak insan olduklarını hatırlayarak sınıftan uzaklaştılar.Bense ölülere ağlamak için orada kaldım bir görev adamına son görev olarak.

Acı dolu bir gündü.